De halve finales moet ik kunnen halen. Mijn grote doel is het halen van de finale. Daarmee
leg ik de lat hoog. Waarschijnlijk moet ik daar harder voor gaan lopen dan ooit tevoren. Een
podiumplaats? Daar hoef ik niet eens aan te denken.
Uit de speakers in het Ratina stadion in Tampere klinkt “Take a chance on me” van ABBA.
Op één of andere manier zou dat liedje nog weken in m’n hoofd blijven hangen. In de baan
naast me staat de Ier. Die kan diep in de elf. Dat is voor vijftigplussers mondiaal topniveau.
De rest in deze serie moet ik kunnen hebben. Hoewel er ook nog een snelle Italiaan is met
een lage twaalver op z’n cv. De eerste twee in ieder van de vijf series gaan door plus de zes
tijdsnelsten.
Het startschot klinkt en de Ier schiet direct bij me weg. Ik zie de Italiaan twee banen links van
me ook net voor me uit lopen. Ineens struikelt de Italiaan! Wat? Ik heb nog nooit
meegemaakt dat iemand halverwege een 100 meter struikelt. Ik richt me op de Ier en het lijkt
wel of ik hem aan het inhalen ben. Maar daar is de streep al. De Ier wint in 11,67. Op de klok
verschijnt even later mijn tijd: 11,82. Zowat tweetienden van m’n p.r. af. Een geweldig begin!
In de aanloop naar de halve finale wordt er weer muziek gedraaid. Maar dit keer gaat die
volledig langs me heen. De spanning staat er nu goed op. De Oostenrijker en de Spanjaard
hebben personal bests van in de 11,70. Twee anderen zitten rond de 11,90. Ook nu gaan de
eerste twee door. En de vier tijdsnelsten van de rest. De twee op papier snelste mannen van
het hele veld, de Japanner en de Ier, zitten in de andere halve finale. Dat is een meevaller.
Dit keer heb ik een écht goede start. Maar de Oostenrijker en de Spanjaard halen me in na een meter of dertig. De Amerikaan rechts van me in baan 7 voel ik dichtbij komen. En de Engelsman in baan 4 ligt inmiddels ook een neuslengte voor me. Normaal gesproken is de laatste 40 meter mijn sterkste deel. Maar ik heb nu niet de power op het laatste stuk die ik in de serie wel had. Ik kan de Oostenrijker en de Spanjaard niet bijhalen. Ze worden één en twee. Ik druk m’n borst net voor de Engelsman als derde over de lijn.
Nu is het wachten op de tijden van de andere halve finale. Daarin wint de Ier, gevolgd door
de Japanner die energie spaart en de tweede plaats veiligstelt. De tijden laten nu lang op
zich wachten. Het bord blijft zeker 5 minuten zwart. Het lijkt een eeuwigheid. Dan
verschijnen de tijden. De nummer drie heeft 11,95 gelopen, vierhonderdsten langzamer dan
ik. Ik ben door!
De finale is dezelfde avond. Ik ga met de tram naar het appartement om een uurtje op bed te
liggen. Dan weer terug naar het stadion om aan de warming-up te beginnen. Ik voel me moe
en gespannen.
In de callroom wordt nu geen woord gewisseld. Ik zet de knop om. Waarom zou ik die
Spanjaard en de die Oostenrijker niet kunnen hebben? Zij zijn de belangrijkste kandidaten
voor het brons.
Mijn start is nu minder dan vanmiddag. Ik lig direct laatst. Wonderlijk genoeg denk ik nu, in
het heetst van de strijd en terwijl ik achteraan lig, aan de tip van m’n trainer Juul: spaar in het
middenstuk wat energie om hard te kunnen eindigen. De laatste 40 meter gaan in en ik pak
de Brit naast me. Aan de andere kant van de baan lopen de Amerikaan en de andere Brit.
Die passeer ik ook. Ik zie de Spanjaard Arroyo Sanchez een metertje voor me. De
Oostenrijker Gonaus is buiten bereik. Daar is de finish. Ik word vijfde in 11,91, dezelfde tijd als
in de halve finale. Twee meter achter Gonaus, die uitbundig z’n derde plaats viert, en een
kleine meter achter Arroyo Sanchez. De Japanner Akabori wint in 11,49. De Ier John Corr
wordt tweede.
Wie had gedacht dat ik nog zo dicht in de buurt van het podium zou komen? Ik in ieder geval
niet. Ik ben echt superblij met het resultaat! Morgen is er geen wedstrijd. Overmorgen begint
het circus opnieuw, maar dan de tweehonderd meter. Normaliter mijn iets sterkere
onderdeel
Bart Roth
Foto’s: https://www.shaggysphotos.com/WMA-Events/Tampere-2022/Tampere-Thurs-30th/i-MjPW4JX